wtorek, 24 lipca 2018

Borderline a miłość... Zaburzenie trudne ale czy uniemożliwia utworzenie relacji?

Nie mam energii na cokolwiek.
Dobrze, że w pracy luz, bo inaczej nie wiem czy byłabym w stanie dojść do domu...
Nie mam stabilizacji w życiu.

DDA? Naprawdę nie wiem czy to moja podświadomość popchnęła mnie do związku z taką osobą czy może po prostu fakt, że na początku się starał, wspierał, mówił że jestem ważna dla niego i sprawił, że poczułam się bezpiecznie w jego towarzystwie więc chciałam to kontynuować... Nie wiem.
Ale to jak teraz wygląda mój związek jest przykre.
Komunikacja minimalna, poziom wsparcia z jego strony również... Zamknęłam się w sobie i już nawet nie mówię o tym jak się czuję. Nie ma to sensu oraz nie dostrzegam zainteresowania takim tematem u niego... I tak mnie nie słucha albo skomentuje że takie jest życie i nie mogę liczyć na nic więcej...
Nie tego się oczekuje po osobie która jest obok i powinna nas szanować, wspierać, motywować lub po prostu wysłuchać i przytulić  albo doradzić...
Nie mogę na to liczyć.
Ciągle czekam aż zacznie się leczyć, aż wyjdzie z tego zamkniętego bunkru który stworzył sobie w umyśle aby przetrwać gorszy czas... 
Ja chce tylko móc mu ponownie zaufać...
Nie wiem czy się doczekam...
Chyba po prostu już nie chce że mną być ani walczyć lub wykazywać zainteresowania jakakolwiek relacją że mną...
Nie mam pojęcia... A on nie chce o tym rozmawiać.
Ile jeszcze mogę mieć nadzieję, że coś się zmieni? Ile mogę liczyć na to, aż zacznie mi pomagać i wykazywać inicjatywę w czymkolwiek? Czy już nigdy nie powie mi przed snem, że cieszy się, że jestem?
Samemu się nie da ciągnąć związku w nieskończoność...

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz